مقدمه؛ دکتر سیدجلال دهقانی فیروزآبادی 
پشت نویس؛ دکتر رضا سیمبر 
 در عصر انفجار اطلاعات و با گسترش ارتباطات و به تبع آن افزایش اهمیت به افکار عمومی، سیاست خارجی و سیاست داخلی پیوستگی و همبستگی بی سابقه ای پیدا کرده است.بر همین اساس قریب به چهار دهه از آغاز تلاش های اندیشمندان حوزه سیاست بین الملل و روابط خارجی برای بررسی نقش و تاثیر منابع اجتماعی و هویتی و بویژه ساختار غیررسمی کشورها در بررسی سیاست خارجی می گذرد، اما این بعد از سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، آنطور که شایسته است هنوز مورد توجه قرار نگرفته است.
این موضوع در چارچوب نظریه سازه انگاری(Constructivism) در سطوح داخلی، منطقه ای و بین المللی توانسته است به موازات نظریه های خردگرا(Rationalism)، اما، روز به روز جایگاه خود را در سیاست و روابط بین الملل و بویژه در روابط خارجی کشورها بیشتر و بهتر باز نماید. چرا که به اندازه ای که مردم سالاری در کشورها حاکم گردد، به همان اندازه به دلیل جایگاه بی بدیل افکار عمومی، منابع اجتماعی و هویتی و در مجموع عوامل غیر مادی و نقش آن ها در شکل گیری و اجرای سیاست خارجی اهمیت پیدا خواهد کرد.

بهره گیری از چارچوب نظریه سازه انگاری با توجه به جایگاه عوامل غیرمادی همچون؛ انگاره ها، ایستارها و ارزشها و نهایتا هویت و اشتراکات فرهنگی در این نظریه، از این جهت برای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، اهمیت دارد که در ایران پس از انقلاب، ابعاد غیرمادی و منابع اجتماعی و هویتی چندگانه، دارای جایگاهی کلیدی و دارای برجستگی غیرقابل انکاری است.
درحقیقت می توان گفت؛ علیرغم رشد خارق العاده ارتباطات و تاثیر و نقش افکارعمومی و عوامل اجتماعی و هویتی برای کلیه کشورها در دنیای امروز، اما، ماهیت جامعه ایرانی پس از انقلاب و تاثیر انگاره های هویتی و اجتماعی آن در دولتهای شکل گرفته در آن تاکنون، سبب تاثیر و نقش عوامل غیر مادی در شکل گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران شده است.
علیرغم تلاش های زایدالوصف اساتید معزز، پژوهشگران و دانشجویان تلاشگر در بررسی وجوه مختلف سیاست خارجی جمهوری اسلامی، اما همچنان، منابع اجتماعی و هویتی جامعه ایران پس از انقلاب و تاثیر آن بر شکل گیری و‌ اجرای سیاست خارجی، از جنبه های توسعه نیافته در تحقیقات، پژوهشها و آثار در این حیطه بوده است، که این امر، ورود به این جنبه مغفول مانده از سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران‌ را بعنوان یک ضرورت، پیش پای پژوهشگران حوزه روابط و سیاست خارجی ایران قرار داده است.
بر این اساس، کتاب "منابع اجتماعی اجتماعی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران(۱۳۹۲-۱۳۷۶)" ، اثر دکتر تاج الدین صالحیان را می‌توان به عنوان آغاز در جهت رفع این نقیصه محسوب کرد، که توانسته است منابع اجتماعی و در واقع ساختار غیررسمی بخصوص مختصات و نقش نیروهای فعال در بطن جامعه و بویژه منابع هویتی چندگانه در جامعه ایران امروز را در دو دوره مشخص با بافتار شناخته شده در کشور، به خوبی بازنمایی کند.
در این اثر، نگارنده موفق شده است، بین منابع اجتماعی و ساختار غیررسمی در جامعه ایران از یک طرف و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران از طرف دیگر، ارتباط برقرار نماید. در حقیقت می توان گفت؛ در این کتاب تلاش ارزنده و موفقی از سوی مولف، در جهت ایجاد رابطه‌ متقابل و دوسویه بین گفتمان نیروهای اجتماعی موثر در جامعه  و نیز گفتمانهای سیاست خارجی جمهوری اسلامی در دو دوره مشخص در کشور صورت گرفته است؛ که می تواند آغاز بسیار خوبی در جهت رفع خلا ادبیات مربوط به نقش و تاثیر منابع اجتماعی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران محسوب گردد.

کتاب "منابع اجتماعی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران(۱۳۹۲-۱۳۷۶)" مشتمل است بر یک مقدمه به قلم دکتر سیدجلال دهقانی فیروزآبادی استاد دانشگاه علامه طباطبایی، پیشگفتار و پنج فصل به شرح زیر است:

فصل اول به مباحث تئوریک اختصاص دارد که خود دو بخش را شامل می شود؛ بخش اول چارچوب تحلیلی کتاب را براساس نظریه سازه انگاری ترسیم کرده است. بخش دوم نیز به مفهوم و نظریه های سیاست خارجی می پردازد.

فصل دوم، به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران مربوط می شود که سه بخش را شامل می شود ؛ بخش نخست به مبانی، اصول، منافع و اهداف سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران اختصاص دارد. در بخش دوم، به منابع سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پرداخته شده و در بخش سوم نیز عوامل موثر بر شکل گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بیان شده است.

فصل سوم به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره ریاست جمهوری سیدمحمد خاتمی(۱۳۸۴-۱۳۷۶) پرداخته است که سه بخش را در بر می گیرد؛
بخش اول، شرایط روی کار آمدن خاتمی را بررسی می کند، بخش دوم، به منابع اجتماعی موثر بر شکل گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره خاتمی می پردازد و بخش سوم نیز، 
محورهای اصلی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره خاتمی را مورد کنکاش قرار داده است.

فصل چهارم، با عنوان سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره محمود احمدی نژاد (۱۳۹۲-۱۳۸۴) شامل سه بخش است؛
بخش اول به چگونگی روی کار آمدن احمدی نژاد اختصاص دارد، بخش دوم به منابع اجتماعی موثر بر شکل گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره احمدی نژاد می پردازد و بخش سوم نیز مهمترین محورهای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره احمدی نژاد را بررسی می کند.

فصل پنجم نیز به بحث و مقایسه نقش و تاثیر منابع اجتماعی بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دو دوره ریاست جمهوری آقایان خاتمی و احمدی نژاد (۱۳۹۲-۱۳۷۶) می پردازد و نتیجه گیری نهایی در این زمینه نیز به عمل آمده است.

این کتاب منبع خوبی برای کلیه علاقمندان به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و بخصوص دانشجویان مقطع تحصیلات تکمیلی و دکتری در رشته های  علوم اجتماعی، علوم سیاسی و روابط بین الملل محسوب می شود.